Nie wzięłam nazwiska męża. I jemu jest wszystko jedno.  

Kiedy się pobieraliśmy, wyszło tak, że już przed porodem zdecydowaliśmy. I nie było czasu na zmianę nazwiska. Zostawiłam swoje. I w ogóle nie chcę brać nazwiska męża. Moje mi się podoba. To nazwisko mojego ojca. Jego już nie ma. I to moja pamięć o nim itd. Minął już rok. Mąż wtedy mówił, że dlaczego, no daj, przejdź na moje. No powiedziałam, machnęłam ręką, że potem, jak urodzę. Mówi – dobrze. Teraz minął rok. Nie przypominał. Pewnie mu to obojętne. Chociaż komu powiem, że nie wzięłam jego nazwiska, pytają – co ty? A jak mąż na to patrzy?… On w ogóle nie patrzy. A ja chcę uwagi, żeby powiedział. Sam fakt! Rozumiecie? Dziś sama poruszyłam ten temat i powiedziałam, że nie chcę przechodzić na jego nazwisko. Powiedział, że tak, rozumiem, jemu samemu się nie podoba z powodu ojca (ojciec ich zostawił, a matka ma inne nazwisko). I tyle. Spokojnie. Zostań na swoim. No mu to obojętne, ten temat go nie poruszył. A mi się wydaje, że każdy normalny facet chciałby, żeby żona była na JEGO nazwisko! Jest mi przykro. Chciałabym, żeby się ze mną chociaż pokłócił. Co myślicie, drogie dziewczyny?